De ijskelder was voor een lange tijd het ‘best bewaarde geheim van Hofwijck’. Ze was namelijk onzichtbaar. Bij een restauratie van het huis omstreeks 1920 werd de ijskelder uit geldgebrek volgestort met zand, waarna bijna een eeuw lang niemand meer aan haar dacht. Pas in het voorjaar van 2015 werd ze uitgegraven en hersteld. Daarmee is Hofwijck opnieuw de trotse bezitter van een ijskelder.

In de eerste helft van de zeventiende eeuw was het in de winter vaak heel koud, deze periode werd wel de Kleine IJstijd genoemd. Eigenaren van buitenplaatsen maakten daar handig gebruik van. Zij lieten in de winter het ijs uit de vijvers zagen en sloegen dat op in hun ijskelder. Het ijs werd gebruikt om bederfelijke levensmiddelen langer te kunnen bewaren. Dat lukte vaak tot diep in de zomer.

De ijskelder van Hofwijck ligt onder het talud dat naar de voordeur leidt. Die ligging zo dicht bij het huis is uniek.